Bairro de Santa Filomena to miejsce w Amadorze pod Lizboną, gdzie około 40 lat temu migrujący do miasta pracownicy zaczęli własnymi rękami budować sobie domy, bez żadnych zezwoleń. Dzisiaj w tym miejscu mieszkają głównie imigranci, z których wielu z powodu nasilającego się kryzysu jest bezrobotnych. Nawet ci, którzy mają pracę, zarabiają bardzo mało i rzadko więcej niż jedna osoba w rodzinie jest gdziekolwiek zatrudniona. W przeżyciu często pomagają sąsiedzi oraz przydomowe ogródki.
Miasto chce wyburzyć domy i odzyskać ziemię, o którą do tej pory nikt się nie upominał. Jednak podczas procesu wyburzania regularnie łamane są prawa człowieka i prawa gwarantowane przez portugalską konstytucję, na czele z prawem do godnego mieszkania za cenę proporcjonalną do przychodów. Wszystkim osobom, których domy mają zostać wyburzone, powinno zostać zaoferowane mieszkanie komunalne z czynszem, który byłyby one w stanie zapłacić. Jednak w Amadorze nikt się tym specjalnie nie przejmuje. Na bruk wyrzuca się rodziny z małymi dziećmi, osoby starsze i przewlekle chore, i nie oferuje im się ani pracy ani innego mieszkania.
Na wczoraj również zaplanowane były wyburzenia, ale dzięki walce mieszkańców, pomocy prawników i obecności mediów, maszyny, które zdążyły już przyjechać na miejsce, odjechały nie niszcząc żądnego budynku. Grupa mieszkańców, w tym rodziny z małymi dziećmi, oraz wspierający ich aktywiści, przeszła do urzędu miasta, aby prosić o spotkanie z prezydentem i wymóc na nim wstrzymanie niezgodnych z prawem działań. Na miejscu czekała już policja, która nie pozwoliła wejść do budynku części osób, a pozostałe na różne sposoby próbowała przekonać do jego opuszczenia. Ostatecznie przez główne drzwi wszedł sam prezydent miasta, który nie raczył obdarzyć nawet spojrzeniem zgromadzonych w urzędzie ludzi.
Jednak coś udało nam się osiągnąć: domy stoją nadal tam gdzie stały wczoraj, a jedna z rodzin (jedna!) została zaproszona przez urząd miasta na rozmowę w poniedziałek. Jedno małe zwycięstwo demokracji oraz praw człowieka nad samowolą urzędników. Będziemy potrzebowali jeszcze milionów takich małych zwycięstw…
imiemi 